Öğretmen İbrahim Özlü’nün Anlattığı Hatıralarla Atalarımızın Verdiği Mücadele

İbrahim Özlü öğretmenimizden çok uzun zaman önce dinlediğim fakat bugün kaleme aldığım birkaç hikâyeyi sizlerle paylaşacağım. Ve bu kadar uzun zaman geç kaldığım için ilk olarak hatıraları anlatan değerli hocamızdan ve hayatlarını ortaya koyup bize vatanımızı emanet eden milletimizin isimsiz kahramanlarının ruhaniyetlerinden beni bağışlamalarını rica ediyorum.

Hatıralar Cihan Harbi’nde yaşanan olaylardır ki o dönem milletimizin çektiği sıkıntılar anlatmak ve yazmakla bitmez. Fakat anlatılmaz, yazılmaz ve gelecek nesillere ulaşmazsa sıkıntı çekenlerin bizlere geçen hakkı ödenmez.

Gelelim hatıralara, kusurumuz olursa affola:

“Seferberlik zamanında, anneannem henüz 13-14 yaşlarında anca imiş Niksar’da askerler için toplanma merkezi açılmış, köylere tellallar vasıtasıyla haber edilmiş.

‘Ey ahali duyduk duymadık demeyin Niksar’da toplanan kahraman askerlerimizin erzaka, aşa, çoraba, çarığa, buğdaya velhasıl levazıma ihtiyacı vardır. Her kim erzak götürmek isterse falanca saatte köyden kervan gibi çıkılacak…’

Yıllardan beri harplere evlerinden delikanlılarını, kalplerinden eşlerini veren fedakar Anadolu kadınına bir kez daha iş düşmüştür. O gün ve saat gelince evin eşeğine eğer vurulur iki seklem buğday yüklenir. Çelimsiz hayvanların üzerinde belki dünyanın yükü vardır. Zira cepheye gidecek asker dünyaya kafa tutan, dünyanın yükünü yüzyıllar boyunca çeken Kahraman Türk Ordusunun neferleridir. Hep vermiş almamış Anadolu’nun yiğit evlatlarıdır.

Kervan Tepekışla, Karanlıkdere mevkilerini aşıp ağır ağır yol alırken Anneannemizin eşeği küçük bir tepeceği geçemez, kalır öylece. Ayakları dolanır kafasını hafifçe yukarı kaldırır bir daha yerden kalkmamak üzere olduğu yere yığılır. Görev tamamlanmamıştır. Buğdayın gitmesi gerekir. Eşekten ayrılan çuvalların biri bir kenara saklanır ve bir çuval sırtlanıp Niksar yolu tutulur. Tabi bu arada kervanla aralar açılmıştır. Toplanma merkezine bir çuval teslim edilip diğer çuvalda zar zor Niksar’a götürülür.

Geri dönüş yolunda eşeğin sırtından eyer boynundan yular çözülür ve tek başına yolda izde bir sürü derde aldırış etmeden anneannemiz eve sağ salim döner.

Yine Anneannemiz Anastas zamanında ‘Göv Gözlü’ (Mavi Gözlü) adından bir eşkıyadan bahseder ve onun köylerde yaptığı zulmü anlatınca gözleri dolar imiş. Çekilen sıkıntılar anlatılırken gözlerden dökülen yaşlar o anın tekrar yaşandığına delalet eder.”

Değerli hocamızın aktardığı bir başka hatırada:

“Köyden Hasan dedemiz Adapazarı tarafından asker terhis edilir ve buna sadece kasaturası verilerek oradan başının çaresine bakması istenir. Hasan Dedemiz piri fani bir adam dam başına oturur sabah akşam ilahi söylermiş. O gün köydekiler onunla kafa bulmaya çalışırken onun anlattıklarını bugün gözümde canlandırmaya çalışıyorum ve ne sıkıntılar çektiğini tahmin bile edemiyorum.

Hasan Dedemiz, yaya yola düşünce yolda kaç kez soyulduğunu kendisi bile hatırlamıyor. Aç, açık ayağında çarık yok üzerinde doğru dürüst bir şey yok hayatını feda ettiği devlet işi bitince sadece; ‘Hadi git demiş. Git nasıl gidersen git!’ Onlarca badireden tehlikeden geçip köye memlekete yanaşmış bir su başında elini yüzünü yıkamak belki de suyla karnının doyurmak için suya eğildiği zaman arkasından ona yanaşan bir eşkıyayı suyun yansımasından görür. Soğukkanlılığını kaybetmeden yaklaşmasını bekler. Ardındaki elini havaya kaldırıp kamasını güneşe değdirir gibi yükseltip bir darbeyle indirmeye çalışırken kasaturasını bir sopanın ucuna bağlamış olan Hasan Dedemiz bir hamlede eşkıyayı yere serer. Sererken de: ‘Bizi küffar becerip şehit edemedi sen mi harcayacaksın!’ narasını atar.”

Belki küffar şehit edememiştir. Ama Türk Milleti’nin evlatlarını o günlerde açlık ve sefalet kahreder.

Değerli hocamızın dedesini anlatırken gözleri dolar. Belki o farkında değildi ama yutkundu ve devam etti:

“Dedemi ben hiç tanımadım. Askerde aynı bölükte görev yapan bir başka köylümüzün dedemi anlatmasıyla olayları biliyorum. Babamın dedesi dedemin kardeşi daha doğrusu. Dedem Kafkas cephesinde bölüğün ekmekçisi imiş. Yani sırtında sac, kenarında tuz heybesinde buğdayla nerede konaklama olacak hemen o anda ateşi yakıp nefere ekmek pişirmekle vazifeliymiş. Harbin en şiddetli anında bölüklerine ricat emri veriliyor ama yiyecek hiçbir şey yok.

Artık gidemez oluyor ve takatten düşüyor, adı da Hamdi imiş babama onun adını veriyorlar. Diyor ki; ‘Ben ekmek yapacağım…’ bir dere kenarına çöküyor. Arkadaşları; ‘Şu tepeyi aşalım ondan sonra selamete ereriz…’ Deseler de maalesef o kalkamıyor.

Arkadaşları bölükle devam ederken o gözden kayboluyor ve ardından silah sesleri geliyor. İşte dedemin en son görülme anı bu.”

İbrahim Özlü hocamızın anlattığı bir başka hatıra olan esaretten kurtulma olayına ise bir başka yazımızda yer vereceğiz.

Vatanın kuru edebiyatla yüksek sesle nutuklar atmakla kurtulmadığını, devletimizin nasıl kurulduğunu ve kurtulduğunu nesillerimize anlatmak biz edebiyatçıların işi olmakla beraber yöneticilerimizin de emanete nasıl sahip çıktıklarını çalışarak göstermeleri gerekir.

Zor kazanılan bağımsızlığımızı kolay kolay başkalarına devretmemeliyiz.

Tekraren vatan toprağı için şehit olan atalarımızın ruhu şad olsun. Onların torunları var olsun.

İbrahim Özlü hocamıza bu değerli hatıraları paylaştığı için bir kez daha teşekkürü borç bilir, geç kaldığımız için özür dileriz.

Yine zaman zaman böyle hatıraları anlatmak isteyen tüm dostlarımıza sayfalarımız kapımız gönlümüz sonuna kadar açıktır. Biz unutturmamak için elimizden geleni yapalım ki şehitlerimizin ruhu şad olsun.

Fatih Kaplan 21/08/2022